پاشو عروسک! پاشو حرف بزن!

بعضی وقتا خیلی غمت می‌گیره که بشینی پایِ کلاه‌قرمزیِ88 و حواست هم باشه که این آدم‌هایی که می‌بینی، الآن بی‌حرکت و بی‌صدا گوشه‌ی (مثلاً) یکی از انبارای صداوسیما افتادن و چشماشون خیره شده به دوردست‌هایِ دست‌نیافتنی؛ به زندگی مثلاً. که پسرخاله دیگه واسه ماهیایِ پارک نون‌بربری نمی‌خره. که کلاه‌قرمزی و پسرعمه یه گندِ دیگه بالا نیاورده‌ن. که گیگیلی دیگه پایِ لپ‌تاپ بازی نمی‌کنه. که آقای مجری الان تو خونه‌س نشسته و هیچ‌کسی رو هم نصیحت نمی‌کنه. و چقدر همه ی اینا ناراحتت می‌کنه و حس حسرت رو تهِ دلت ته‌نشین می‌کنه تا همون‌جا بمونه. تا یه مدتی.